De laatste boot naar het eiland vertrok bijna. Behendig sprong Axel over het hek en trok een sprint naar de loopplank. ‘Yes, weer gelukt!’, dacht hij vol trots. Hij liep meteen door naar het dek en begroette ondertussen wat bekenden. Hij zocht een rustig plekje om zo ongestoord het koffiebroodje op te eten. Axel nam een flinke hap, maar het zoete, smeuïge broodje smaakte hem niet.

Hij had het meegenomen van het terras waar hij nog geen half uur geleden zat met één van zijn beste vrienden – de altijd behulpzame Max. In de warme najaarszon, zonnebril op, samen genietend van een cappuccino. Ze hadden er nog een koffiebroodje bij besteld; de lekkerste van de stad. Terwijl ze naar de langslopende mensen zaten te kijken – hé, loopt daar niet die maffe Kees met zijn nieuwste hondje? – vertelde Max hem over zijn vriendin die terminaal ziek is. “Kanker. Niets meer aan te doen!“, had hij zuchtend gezegd.

Axel staarde voor zich uit. Hij had niets weten te zeggen. ‘Wat een lul ben ik toch’. Terwijl hij de zilte zeelucht diep inademde, liep er een zoute traan langzaam over zijn wang. Plots voelde hij een zachte hand op zijn schouder.