Het is zo bijzonder om een retraite te mogen begeleiden, omdat ik zie dat het rust en heling geeft bij de deelnemers. Er gebeurt altijd iets en meer dan ik kan voorzien. Zo was er eens een deelnemer, een jonge vrouw, die meedeed. Ze had het erg naar haar zin op de eerste dag en genoot van de rust, de ruimte, het wandelen in de natuur en de gezelligheid. Ze was er samen met haar vriendin.

De tweede dag is er de verdieping van het thema en dit kan in de middag verwerkt worden in een schilderij. Ze begon enthousiast aan haar schilderij in haar lievelingskleur blauw. Ze wist precies wat ze wilde maken. Totdat ze blokkeert. Het wil niet meer en ze loopt weg. Ze is boos en verdrietig. Ze huilt en vertelt: "Ik heb altijd het perfecte plaatje laten zien. Het gaat geweldig goed met mij. Maar ik heb een groot verdriet, dat niemand kent en niemand ziet. En ik haat de kleur rood. Vreselijk! Mijn verdriet moet er nu uit, het moet een plek krijgen en mag gezien worden." 

En ze gaat weer naar haar schilderij en smijt er rood op, en nog meer en nog meer.

De derde dag mag je vertellen wat de creatieve retraite je heeft gebracht en wat je schilderij uitbeeldt. "Dit is niet het perfecte blauwe schilderij dat ik wilde maken", vertelt ze. "Het is niet mooi, maar dit is mijn verhaal, mijn verdriet, en dat mag gezien en gehoord worden. Het is goed."

En ik krijg kippenvel van dit verhaal. Dit is waarom ik zo graag de retraite begeleid.    

p.s. dit is niet het schilderij van het verhaal.