Zo loop ik relaxed rond en even later ga ik onderuit en val op mijn linker-bovenarm. Eerst probeer ik nog vol goede moed op te staan en denk dat het alleen een flinke kneuzing is. Maar al gauw schreeuw ik het uit van de pijn en staan de tranen in mijn ogen: "I-ik ... h-eb ... p-p-pijn!!", kan ik nog net uitbrengen.
Het blijkt een flinke breuk te zijn net onder de kop van het bot, bij de schouderkom. En dat op 1e Kerstdag ....
En dan staat alles op z'n kop, suf van de medicatie en ook nog mijn handige arm.... Ik kan voorlopig niets en moet bij alles hulp vragen. Douchen, aankleden, brood smeren, veters strikken, .... veel doe je toch echt met 2 handen.

Ken je dat? Ik wil altijd alles zelf kunnen en zelf doen. Tegen mijn kinderen zeg ik altijd: "Als je iets niet weet of het lukt niet, moet je om hulp vragen. Mensen willen altijd graag helpen." Ja mam, dan moet je dat dus ook zelf gaan doen!
Wat ben ik blij, met al die lieve, helpende mensen om mij heen.

Het andere wat je moet hebben is heel veel geduld. Nu ben ik iemand die dat heeft, maar zelfs voor mij is het af en toe wel heel erg saai en ook pijnlijk en langdurig. Gelukkig ben ik positief ingesteld en denk in mogelijkheden: Dan maar als linkshandige de uitdaging aangaan in het gaan tekenen met rechts. Het gaat me beter af dan ik had verwacht.

Wil jij ook rust ervaren, vrede met een situatie, leren vragen om hulp, een nieuwe uitdaging zoeken? Breek dan geen arm of been maar doe een keer mee met de Creatieve Retraite of de Creatieve Week ! Ik deel graag met jou wat ik zelf heb ervaren en geleerd.